“You press the button, we do the rest”.
En dat hebben we geweten. Zonder kodak geen misstanden die we gemist hebben. Smoezelige 8 mm filmpjes uit de Goelag archipel over Solzjenitsyn. En wellicht het beroemste en duurste kodakmoment uit de geschiedenis: Frame 228 gemaakt op 22 november 1963, de moord op JFK. De maker, Zapruder een tandarts, kreeg er uiteindelijk 16 miljoen dollar voor.
Honderden filmpjes heb ik gemaakt op deze cassettes met 3,5 of 2 minuten film afhankelijk van de opnamesnelheid. Eastman Kodak. Duidelijk in helder geel. Je wist gelijk of ze Kodak in huis hadden naast Agfa of Fujifilm.
Heel veel foto’s gemaakt op Tri-x foto-emulsie. 400 ASA en weinig korrel als je het maar in Kodakspul ontwikkelde en afdrukte. Op mijn zolder liggen nog filmpjes in de gele verpakking en fotopapier dat het licht nog niet heeft gezien.
Ze gingen hun tijd vooruit. Een 8 mm filmcamera met geluid. Mijn oom kwam daar mee aan. Een gedrocht, dat apparaat, maar het werkte. Later digitale foto camera’s. Ik heb het ding nog. Acht foto’s konden er op maar het werkte wel. Er was slechts één probleem. Als je een filmpje maakt koop je emulsie, als je een foto maakt koop je emulsie en als je een foto afdrukt koop je emulsie. Maar wat koop je als je een digitale foto maakt? Of een videootje? Je bekijkt het op een beeldscherm en verder niet.
Al heel lang geleden was er een ontwikkeling met een chip die SSE heette, de kern van een digitale kamera.
Zoals maggi voor de smaakversterker geldt, zoals spa voor water met bubbels, zoals we situaties herkennen als “kodakmomenten” gold de computerchip SSE destijds als
Solong solong Eastman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten