Het duurde even, maar mijn collega’s en ik wisten ze aan het verstand te peuteren dat presentaties op 5 mm foamplaat diende te gebeuren. Strak en recht beplakt met mooie prints want dan viel er pas iets te verkopen. No foam, no fame was het devies en is het nog steeds.
Het was altijd een pandemonium van aan elkaar geplakte troep. Zwart geschilderd karton van allerlei aard tot zelfs hardboard aan toe. Het artwork, rechtstreeks uit het thuisprintertje, schots en scheef als een uiting van dadaïsme er op gesmeten. En als er dan echt foam kwam werd de tweede hands plakstift, met een adhesie van kinderlijm, gehanteerd. Immers, dan kon het ook nog een tweede foamronde dienen. Foam kost namelijk geld en geld is duur!
Maar dit keer niet, op een enkeling na. Keurige foam en over het algemeen lekker strak erop gezet. Dat ging een fijne presentatie worden.
Voor de presentatie kregen de studenten drie minuten. De eerste foamplaat werd naar voren gezet. Gek, het ding bleef niet staan en in de hand houden was ook niets. In de tweede minuut werd er op de tafel een stoel gezet als steun voor het artwork op foam. Dat haalde niets uit want de gladde zittingen waren geen partij voor de lichte platen. Eén zucht en het ding koos direct het luchtruim. En medestudenten waren het na de derde minuut ook zat om die dingen in de lucht te houden. Een en al gedoe en dat drie uur lang.
Bij Visser en de Graef Communicatie, en niet alleen bij dit bureau, hebben we daar een simpele oplossing voor van vijfendertig eurocent. Ezels. Ja, en dat zijn ze soms die studenten.
