Inzepen en wegwezen

 

We hadden weer iets bedacht maar het was mijn collega zijn idee. Een zomermailing naar onze klanten. Het zou een plastic verpakkinkje worden, iets kleiner dan een bankpasje. Daarin dunne velletjes met zeep. Een schone zaak.

En met die slogan van de copywriter: 'Inzepen en wegwezen' kon er niets meer misgaan. Hoe verpak je nou zulks? Het zou een selfmailer worden, een soort verpakking en tegerlijkertijd een enveloppe. Kan zo op de post. No problem.

Sunlight riep ik. Die uitstraling moest het hebben en in gedachte zag ik mijn oma een stuk sunlightzeep uitpakken. Ze brak het in twee stukken en stopte er één in een zeepklopper. Daar kan geen Dreft tegenop. Alleen nog even een Sunlightzeep verpakking vinden en klaar is kees! Dus niet. Internet gaf veel plaatjes maar dat was niet voldoende. Dit bureau had behoefte aan een echt stuk zeep, Sunlight zeep.

Twee dagen later kwam ik op kantoor. "Niet eens in de buurt komen" was het devies. Ik begreep al snel waarom. Op de studiotafel lag een stuk onvervalste Sunlightzeep in originele verpakking. En omdat ik nogal handig ben vond het gehele team dat ik beter uit de buurt kon blijven. Immers het museumstuk was met grootste uitzondering aan ons toevertrouwd in de verwachting dat we het geheel in de verpakking lieten en zonder schade weer terug zouden brengen. Met een listig gemaakt uitvouwschema van de verpakking fotografeerde we het naakte stuk zeep en scanden we de verpakking. Ons plan ging werken.

Voorzichtig en heel nauwgezet werd het stuk waardevolle schoonmaakmiddel weer met behulp van het schema verpakt. Niemand zou het merken, met name de directie van het museum niet.
Twee collega's vervoerden het museumstuk met gevaar voor eigen leven naar de rechtmatige eigenaar. Eenmaal daar aangekomen troffen ze een medewerker aan die het kostbare kleinnood aannam. Missie geslaagd. Bijna bevrijd van die last zei de man "Hou het maar want ik heb er in de kelder nog zo'n tweehonderd liggen'.

Reclame werkt altijd!

 

Er zijn genoeg one-liners over reclame te vinden, maar om zo een blog te vullen is weinig creatief. Dat reclame werkt staat wel vast. Het “adverteren doet begeren” is een onweerstaanbaar argument voor het doen plaatsen van een advertentie.

De stelling doet vooral in gedrukte (krante)media opgeld want hoe vaak lees je niet “hier had uw advertentie kunnen staan” of nog beter “Advertenties worden gelezen ziet u wel?” Nog overtuigender is het volgende: veel mensen voelen zich te goed om zich te laten verleiden door een reclame-uiting. Het “ik ben niet gevoelig voor reclame, ik koop alleen bekende merken” spreekt echter boekdelen.

Onderzoek heeft aangetoond dat 50% van alle  reclame aanslaat en daarmee ook de kassa’s. Helaas is niet bekend welke 50% werkt maar dat geeft niet: een staatslot garandeert bijna alleen maar een kans op een prijs. Reclame werkt dus!

Echter in tijden van troonredes waarin woorden vallen als: offers door iedereen laten veel organisaties het reclamehoofd erbij hangen, om zo te besparen op kosten. Waarop, op kosten? Uiteindelijk bespaar je dan op klanten en daarmee op omzet.

Onbekend maakt onbemind. Toch?

KODAK moments

 Leeuwarder Courant van vandaag (05-01-12). Kodak vraagt uitstel van betaling aan. Kodak, uitvinder van de kodachrome film voor foto’s  en 8 mm film. Maar nog meer de firma die fotografie toegankelijk maakte voor de massa.

“You press the button, we do the rest”.

En dat hebben we geweten. Zonder kodak geen misstanden die we gemist hebben. Smoezelige 8 mm filmpjes uit de Goelag archipel over Solzjenitsyn. En wellicht het beroemste en duurste kodakmoment uit de geschiedenis: Frame 228 gemaakt op 22 november 1963, de moord op JFK. De maker, Zapruder een tandarts, kreeg er uiteindelijk 16 miljoen dollar voor.

Honderden filmpjes heb ik gemaakt op deze cassettes met 3,5 of 2 minuten film afhankelijk van de opnamesnelheid. Eastman Kodak. Duidelijk in helder geel. Je wist gelijk of ze Kodak in huis hadden naast Agfa of Fujifilm.

Heel veel foto’s gemaakt op Tri-x foto-emulsie. 400 ASA en weinig korrel als je het maar in Kodakspul ontwikkelde en afdrukte. Op mijn zolder liggen nog filmpjes in de gele verpakking en fotopapier dat het licht nog niet heeft gezien.

Ze gingen hun tijd vooruit. Een 8 mm filmcamera met geluid. Mijn oom kwam daar mee aan. Een gedrocht, dat apparaat, maar het werkte. Later digitale foto camera’s. Ik heb het ding nog. Acht foto’s konden er op maar het werkte wel. Er was slechts één probleem. Als je een filmpje maakt koop je emulsie, als je een foto maakt koop je emulsie en als je een foto afdrukt koop je emulsie. Maar wat koop je als je een digitale foto maakt? Of een videootje? Je bekijkt het op een beeldscherm en verder niet.

Al heel lang geleden was er een ontwikkeling met een chip die SSE heette, de kern van een digitale kamera.

Zoals maggi voor de smaakversterker geldt, zoals spa voor water met bubbels, zoals we situaties herkennen als “kodakmomenten” gold de computerchip SSE destijds als

Solong solong Eastman.