Busje komt zo...

Het was een echte die we tijdens het kennismakingsgeprek ontmoetten. Fier, Fries en vreselijk recht door zee. Van wat er uit zijn mond kwam zat geen woord Spaans bij. Geflankeerd door een communicatiedame die het allemaal zou begeleiden.

We hadden er zin in. Een betaalde pitch voor een organisatie die precies in ons portfolio past. Wat wil je nog meer dan winnen?

Alles ging aan de kant. De creatieve messen werden geslepen, verhitte discussies gingen over de kleinste details want op deze organisatie stond onze naam. Deze pitch gingen wij pakken.

Om twaalf uur precies belde hij op. Het werd stil in de studio. Met ons hadden ze het beste voorgesprek gehad. Echte professionals werd er van ons gezegd met de juiste vragen. Onze presentatie was, ondanks dat mijn collega Julius Visser het projectiescherm lanceerde, veruit de beste. Kort, krachtig en kwalitatief hoogstaand artwork. Het was duidelijk: deze organisatie kon niet meer om ons heen.

“Jammer meneer de Graaf, maar uw prachtige ontwerp en visie is voor ons iets te hoog gegrepen”. Dat had die communicatiemevrouw gezegd. “En die heeft er verstand van.”

Balen en beleefd blijven, lachen als een boer met kiespijn. De professional uithangen terwijl de communicatiewereld onder je wegvalt.

“o ja” voegde hij er nog aan toe. “Onze werkmannen vonden uw busontwerp geweldig. Daar zouden ze heel graag in willen rijden”

Mooi niet.

No Foam, no Fame.

Heel rustig en altijd enigszins bedremmeld komen ze dan het lokaal binnen. Mijn studenten Communicatie van de NHL die ik zo pak em beet eenmaal per week wat over grafisch design en marketingcommunicatie probeer bij te brengen.

Het duurde even, maar mijn collega’s en ik wisten ze aan het verstand te peuteren dat presentaties op 5 mm foamplaat diende te gebeuren. Strak en recht beplakt met mooie prints want dan viel er pas iets te verkopen. No foam, no fame was het devies en is het nog steeds.

Het was altijd een pandemonium van aan elkaar geplakte troep. Zwart geschilderd karton van allerlei aard tot zelfs hardboard aan toe. Het artwork, rechtstreeks uit het thuisprintertje, schots en scheef als een uiting van dadaïsme er op gesmeten. En als er dan echt foam kwam werd de tweede hands plakstift, met een adhesie van kinderlijm, gehanteerd. Immers, dan kon het ook nog een tweede foamronde dienen. Foam kost namelijk geld en geld is duur!

Maar dit keer niet, op een enkeling na. Keurige foam en over het algemeen lekker strak erop gezet. Dat ging een fijne presentatie worden.

Voor de presentatie kregen de studenten drie minuten. De eerste foamplaat werd naar voren gezet. Gek, het ding bleef niet staan en in de hand houden was ook niets. In de tweede minuut werd er op de tafel een stoel gezet als steun voor het artwork op foam. Dat haalde niets uit want de gladde zittingen waren geen partij voor de lichte platen. Eén zucht en het ding koos direct het luchtruim. En medestudenten waren het na de derde minuut ook zat om die dingen in de lucht te houden. Een en al gedoe en dat drie uur lang.

Bij Visser en de Graef Communicatie, en niet alleen bij dit bureau, hebben we daar een simpele oplossing voor van vijfendertig eurocent. Ezels. Ja, en dat zijn ze soms die studenten.

Piece of cake!

Over klanten praat je niet. Een uitzondering maakte Eugene Roorda in het illustere boekje over Dirk van der Broek: Kogelharde spruiten. Die komt er dus bij Dirk niet meer in.

Praten over je klanten dat doe je niet. Ik maak een uitzondering voor Loete. Een startende onderneemster die een plan had. Met alle reclame egards werd ze ontvangen en ze deed haar verhaal. Het gingen taarten worden. Geen taarten van Abel want dat waren maar van die opgespoten marsepeinen neptieten met dropveters. Neen, Loete ging ambachtelijk, en dan ook écht ambachtelijk vervaardigde appeltaart verkopen. Niets meer en niets minder. Maar daar moest natuurlijk wel een naam voor bedacht worden en uiteraard een logo. En dat kon Visser en de Graef communicatie wel doen. Ik zag het helemaal zitten. Een ambachtelijke taart, homemade met wellicht de naam ‘Apple and Pie’ want naast verrukkelijke appeltaartjes moest de toekomst ook al vastgelegd worden. Ik stelde voor om maar meteen een compleet traject in te gaan want dit ging gegarandeerd een marketinghit worden.

Nee, dat marketinggedoe hoefde niet en het bedenken van een naam al helemaal niet. Het werd simpel “loete’s taarten” en in het dorp waar ze woonde ging ze stukjes Loete’s taart uitdelen en dan zou het allemaal wel in orde komen. Immers iedereen kent haar daar.

Oja, of ze in taarten kon betalen want ze zat ff krap bij kas. ‘Natuurlijk’ zei ik tegen deze 13 jarige onderneemster, ‘Het kost precies één Loete’s Taart.